Kolekcja
Herbut Józef
Józef Herbut – urodzony 1933.
Studia na Wydziale Filozofii KUL w l. 1957-1961; doktorat w 1962; habilitacja w 1978; prof. ndzw. od 1987; prof. tytułowy od 1992, zatrudniony na stanowisku prof. zw. jako Kierownik Katedry Metodologii Filozofii na Wydziale Filozofii KUL; Kierownik Katedry Filozofii na Wydziale Teologii w Uniwersytecie Opolskim w l. 1994-2004.
Funkcje naukowo-organizacyjne
członkostwo w Redakcji Zeszytów Naukowych KUL w l. 1989-2003;
członkostwo w Senackiej Komisji do spraw Wydawnictw KUL od 1987;
członkostwo w Redakcji Encyklopedii Katolickiej KUL od 2000.
Członkostwo w organizacjach naukowych
Towarzystwo Naukowe KUL;
Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu;
Lubelski Oddział Polskiego Towarzystwa Filozoficznego;
Lubelski Oddział Polskiego Towarzystwa Semiotycznego.
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2005.
Główne dziedziny zainteresowań
(1) metody filozoficzne proste oraz powstające z ich kombinacji różne metody złożone, stosowane we współczesnych kierunkach filozoficznych;
(2) struktura języka religijnego, semiotyczne funkcje jego wyrażeń, sposoby uprawomocniania jego zdań i norm.
wiecej...
Studia na Wydziale Filozofii KUL w l. 1957-1961; doktorat w 1962; habilitacja w 1978; prof. ndzw. od 1987; prof. tytułowy od 1992, zatrudniony na stanowisku prof. zw. jako Kierownik Katedry Metodologii Filozofii na Wydziale Filozofii KUL; Kierownik Katedry Filozofii na Wydziale Teologii w Uniwersytecie Opolskim w l. 1994-2004.
Funkcje naukowo-organizacyjne
członkostwo w Redakcji Zeszytów Naukowych KUL w l. 1989-2003;
członkostwo w Senackiej Komisji do spraw Wydawnictw KUL od 1987;
członkostwo w Redakcji Encyklopedii Katolickiej KUL od 2000.
Członkostwo w organizacjach naukowych
Towarzystwo Naukowe KUL;
Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu;
Lubelski Oddział Polskiego Towarzystwa Filozoficznego;
Lubelski Oddział Polskiego Towarzystwa Semiotycznego.
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2005.
Główne dziedziny zainteresowań
(1) metody filozoficzne proste oraz powstające z ich kombinacji różne metody złożone, stosowane we współczesnych kierunkach filozoficznych;
(2) struktura języka religijnego, semiotyczne funkcje jego wyrażeń, sposoby uprawomocniania jego zdań i norm.
