Kolekcja
Swieżawski Stefan
Swieżawski Stefan – filozof, historyk filozofii, współtwórca lubelskiej szkoły filozoficznej, twórca pol. szkoły historii filozofii średniowiecznej, ur. 10 II 1907 w Hołubiu k. Zamościa, zm. 18 V 2004 w Konstancinie k. Warszawy.
W latach 1925–1929 studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie filozofię pod kierunkiem K. Twardowskiego, K. Ajdukiewicza, R. Ingardena i historię u J. Ptaśnika. Na formacji filozoficznej S. zaważyły paryskie studia specjalizacyjne u É. Gilsona (1929–1930) i spotkania z J. Maritainem, a także późniejsze rozmowy na temat tomizmu z J. Woronieckim, a zwł. kontakty naukowe z K. Michalskim, rzecznikiem tomizmu otwartego, autorem projektu „Corpus philosophorum medii aevi”. Uczeni ci skierowali naukowe zainteresowania S. na filozofię średniowieczną, głównie na metafizykę Tomasza z Akwinu; egzystencjalny charakter tej metafizyki przeciwstawiał S. platońsko-augustyńsko-arab. esencjalizmowi. Jego dysertacja doktorska (faktycznym opiekunem naukowym był Michalski, a promotorem Ajdukiewicz) w 1932 dotyczyła pierwszych i drugich intencji u Jana Dunsa Szkota.
Działalność dydaktyczną rozpoczął S. zajęciami zleconymi na UJ w 1945. Habilitował się w 1946 na UAM w Poznaniu, na podstawie rozprawy na temat tomistycznej nauki o duszy ludzkiej – Centralne zagadnienie tomistycznej nauki o duszy (PF 44 (1948), 131–189). Przez krótki czas prowadził zajęcia zlecone na UAM i na UW. W nowym roku akademickim 1946 otrzymał etat zastępcy prof. na KUL; od 1948 do 1978 był tam kierownikiem Katedry Historii Filozofii Średniowiecznej i Nowożytnej. W 1956 został prof. nadzwyczajnym na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL. W 1959 Senat Akademicki KUL podjął uchwałę o przyznaniu S. tytułu prof. zwyczajnego, którą Minister Oświaty i Szkolnictwa Wyższego zatwierdził dopiero w 1967. W latach 1957–1983 pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie. Był współzałożycielem Société Internationale pour l’Étude de la Philosophie Médiévale oraz członkiem Papieskiej Komisji „Iustitia et Pax”.
Działalność dydaktyczną rozpoczął S. zajęciami zleconymi na UJ w 1945. Habilitował się w 1946 na UAM w Poznaniu, na podstawie rozprawy na temat tomistycznej nauki o duszy ludzkiej – Centralne zagadnienie tomistycznej nauki o duszy (PF 44 (1948), 131–189). Przez krótki czas prowadził zajęcia zlecone na UAM i na UW. W nowym roku akademickim 1946 otrzymał etat zastępcy prof. na KUL; od 1948 do 1978 był tam kierownikiem Katedry Historii Filozofii Średniowiecznej i Nowożytnej. W 1956 został prof. nadzwyczajnym na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL. W 1959 Senat Akademicki KUL podjął uchwałę o przyznaniu S. tytułu prof. zwyczajnego, którą Minister Oświaty i Szkolnictwa Wyższego zatwierdził dopiero w 1967. W latach 1957–1983 pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie. Był współzałożycielem Société Internationale pour l’Étude de la Philosophie Médiévale oraz członkiem Papieskiej Komisji „Iustitia et Pax”.
