Kolekcja
Cyboran Leon
Cyboran Leon – badacz i wykładowca filozofii ind., zwł. klasycznej jogi, ur. 30 VIII 1928 w Krakowie, zm. 3 (6) VI 1977 w Warszawie (w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach).
W 1946 ukończył we Wrocławiu liceum typu przyrodniczego. Studiował psychologię i filozofię na UWr (od 1948 do 1952, tj. do likwidacji Wydziału Filozoficznego), pod kierunkiem prof. M. Kreutza, M. Kokoszyńskiej-Lutmanowej, B. Gaweckiego i H. Mehlberga, i jednocześnie ekonomię w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu.
Pod wpływem książki P. Bruntona A Search in Secret India (Lo 1934, 20034; Ścieżkami jogów, Lw 1939, Wwa 1992) i Yogasūtr (w tłum. A. S. Pełkowskiego: Jogasutry Patandżalego, Kr [ok. 1927]) zajął się C. szerzej filozofią ind. Przejęty ascezą wstąpił w 1953 do klasztoru kamedułów w Krakowie, ale opuścił go po kilku miesiącach. Pracując jako ekonomista we Wrocławiu, praktykował jogę i uczył się sanskrytu z podręcznika A. Gawrońskiego. Zachęcony przez prof. L. Skurzaka podjął w 1958 studia indologiczne na UW pod kierunkiem E. Słuszkiewicza i uzyskał w 1963 magisterium na podstawie pracy Miejsce „Jogasutr” w filozofii indyjskiej (SF 14 (1970) z. 6, 43–56), zawierającej przekład I–III rozdz. Yogasûtr. W czasie studiów doktoranckich z filozofii na UW, pod kierunkiem prof. J. Legowicza (recenzenta pracy magisterskiej), nauczał sanskrytu na UW i odbył sześciomiesięczny staż naukowy w Indiach. Stopień doktora uzyskał w 1971 na podstawie rozprawy Purusza – byt podmiotowy w „Jogasutrach”. Próba nowej interpretacji systemu jogi, wyd. pt. Filozofia jogi. Próba nowej interpretacji (Wwa 1973); była to pierwsza po 1939 pol. publikacja książkowa z filozofii ind. (obok drobnych prac ks. F. Tokarza wyd. nakładem własnym).
W latach 1972–1977 wykładał filozofię ind. na ATK i KUL, w obu ośrodkach tworząc środowiska, które będą kontynuować jego pracę przez następne dziesięciolecia (miał też uczniów w środowisku krakowskim, np. K. Pawłowski). Szczególnie cenił swą pracę na KUL, uważał się za spadkobiercę tradycji nauczania filozofii ind. w tej uczelni (pomimo że tu nie studiował i że w licznych sprawach – zwł. dotyczących interpretacji jogi klasycznej – nie zgadzał się ze swym poprzednikiem, ks. Tokarzem); podkreślał wagę nauczania filozofii ind. właśnie na wydziale filozoficznym (poza wydziałami orientalistycznymi, filologicznymi, co było w świecie regułą).
W 1946 ukończył we Wrocławiu liceum typu przyrodniczego. Studiował psychologię i filozofię na UWr (od 1948 do 1952, tj. do likwidacji Wydziału Filozoficznego), pod kierunkiem prof. M. Kreutza, M. Kokoszyńskiej-Lutmanowej, B. Gaweckiego i H. Mehlberga, i jednocześnie ekonomię w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu.
Pod wpływem książki P. Bruntona A Search in Secret India (Lo 1934, 20034; Ścieżkami jogów, Lw 1939, Wwa 1992) i Yogasūtr (w tłum. A. S. Pełkowskiego: Jogasutry Patandżalego, Kr [ok. 1927]) zajął się C. szerzej filozofią ind. Przejęty ascezą wstąpił w 1953 do klasztoru kamedułów w Krakowie, ale opuścił go po kilku miesiącach. Pracując jako ekonomista we Wrocławiu, praktykował jogę i uczył się sanskrytu z podręcznika A. Gawrońskiego. Zachęcony przez prof. L. Skurzaka podjął w 1958 studia indologiczne na UW pod kierunkiem E. Słuszkiewicza i uzyskał w 1963 magisterium na podstawie pracy Miejsce „Jogasutr” w filozofii indyjskiej (SF 14 (1970) z. 6, 43–56), zawierającej przekład I–III rozdz. Yogasûtr. W czasie studiów doktoranckich z filozofii na UW, pod kierunkiem prof. J. Legowicza (recenzenta pracy magisterskiej), nauczał sanskrytu na UW i odbył sześciomiesięczny staż naukowy w Indiach. Stopień doktora uzyskał w 1971 na podstawie rozprawy Purusza – byt podmiotowy w „Jogasutrach”. Próba nowej interpretacji systemu jogi, wyd. pt. Filozofia jogi. Próba nowej interpretacji (Wwa 1973); była to pierwsza po 1939 pol. publikacja książkowa z filozofii ind. (obok drobnych prac ks. F. Tokarza wyd. nakładem własnym).
W latach 1972–1977 wykładał filozofię ind. na ATK i KUL, w obu ośrodkach tworząc środowiska, które będą kontynuować jego pracę przez następne dziesięciolecia (miał też uczniów w środowisku krakowskim, np. K. Pawłowski). Szczególnie cenił swą pracę na KUL, uważał się za spadkobiercę tradycji nauczania filozofii ind. w tej uczelni (pomimo że tu nie studiował i że w licznych sprawach – zwł. dotyczących interpretacji jogi klasycznej – nie zgadzał się ze swym poprzednikiem, ks. Tokarzem); podkreślał wagę nauczania filozofii ind. właśnie na wydziale filozoficznym (poza wydziałami orientalistycznymi, filologicznymi, co było w świecie regułą).
wiecej...
Kolekcje
podrzędne
Kolekcji (0)
Obiekty
Ostatnio dodane
Cyboran, Leon Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
a - dokument piśmienniczy (druk)
Obiekty
Najczęściej oglądane
Cyboran, Leon Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
a - dokument piśmienniczy (druk)
